Mur, na którym pisali prorocy, Pęka w szwach. Na narzędziach śmierci, Słońce jasno świeci. Gdy każdy człowiek jest rozdarty Marzeniami i koszmarami, Czy nikt nie położy wieńca laurowego? Milczenie zagłusza krzyki. Zamęt będzie moim epitafium, Gdy pełzam po pękniętej, złamanej ścieżce. Jeśli uda nam się, możemy wszyscy usiąść i się śmiać, Ale obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Między żelaznymi bramami przeznaczenia, Nasiona czasu zostały zasiane I okropione czynami tych, Którzy wiedzą i są znani. Wiedza jest zabójczym przyjacielem, Kiedy nikt nie ustala zasad. Los całej ludzkości, widzę, Jest w rękach głupców. Mur, na którym pisali prorocy, Pęka w szwach. Na narzędziach śmierci, Słońce jasno świeci. Gdy każdy człowiek jest rozdarty Marzeniami i koszmarami, Czy nikt nie położy wieńca laurowego, Gdy milczenie zagłusza krzyki? Zamęt będzie moim epitafium, Gdy pełzam po pękniętej, złamanej ścieżce. Jeśli uda nam się, możemy wszyscy usiąść i się śmiać, Ale obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Płaczę. Płaczę. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Tak, obawiam się, że jutro będę płakać. Płacz, płacz.